Een Sünndagmorgen
Ik goh los. Dat duurt’n poor Stünn, ton Meddag bün ik wedder hier aver nich vör Klock twölf, röppt mien Mann, mookt de Huusdöör achter sik to un slütt aff.
De Klock is halv neegen. Ik wasch eerstmol dat Geschirr von’t Fröhstück op un mook de Köök rein. Denn goh ik in de Boodstuuv un kloor dor op. Dorno kümmt de Sloopstuuv an de Reeg. Betten moken, Tüüch int Schapp hangen oder in’n Wäschepuff smieten, wat in de Wasch schall. Fenster to, Gardien richten, allns trecht.
Ik goh in de Stuuv un kiek no de Blomen op de Fensterbank. De een bruukt Woter de annere nich. De Blomen in de Vosen wöllt ok wat hebbn, ok de, de in’n Ingang stoht. As ik se all versorgt heff, goh ik in’n Keller un hool mi ‘n Ammer.
Wedder in de Köök nemm ik noch twee Schötteln ut’n Schapp un goh denn in’n Goorn. Ik mutt Arfen plücken, sünst warrt se to dick un smeckt mehlig. Dat Arfenkruut is noch natt von letzten Regen in de Nacht. Ik goh dat Beet rop un rünner un plück eenen halven Woterammer vull Arfen.
Mit’n Spoten, den ik mi ut de Bood hoolt heff, krieg ik een Bült Katüffeln ut. Söbenuntwintig sitt doran. Se sind nich groot,aver to Arfen un Wöddeln grod richdig. Ut dat neegste Beet treck ik Wöddeln. Se sind noch fien un ik mutt mi de gröttsten rutsöken. Fein de Eer wedder andrücken, sünst kriegt se Wörmer.
Dorno plück ik Erdbeern. Veel sind dat jo nich mehr, aver as Nodisch langt dat. Eenen Struuß Petersill plück ik ok noch. Denn goh ik wedder in de Köök.
Mit’n scharpe Böst goh ik de Katüffeln to Liev, dormit de Huut affgeiht, un ik nich so lang schropen mutt. Denn sett ik mi an’n Disch un puul de Arfen ut. Se seht goot ut, sind nich to groot un nich to lütt - grood richdig. Een bi een puul ik se ut, an dat Enn indrücken, opmoken mit’n Dumen un de Arfen utstrieken. Dat duurt sein Tiet.
Nu kommt de Wöddeln an de Reeg. Eerstmol den Sand hendol un dat Kruut aff. Mit’n Böst schüür ik se düchdig, dat se schier warrt. Mit’n Katüffelschellmess schroop ik se ‘n beten no. Schöön affspööln un denn mutt ik se in lütte Stücke snieden, dat se in de Grött to de fienen Arfen paßt. Is grood dat richdige Moot, denk ik, as ik se mit de Arfen tosomenschütt.
Nu kommt de Erdbeern an de Reeg. Ik heff se twüschendörch wuschen un op’t Seev kreegn. Se sind affleckt, un ik kann se fardig moken. Stengels rut un ok de slechten Stelln, dörchsnieden un rin in de Glasschötel. As ik dormit trecht bin, kommt een Eetlepel vull Zucker doröver, eenmol ümschütteln. Nu könnt se trecken bit Meddag.
De Petersill wasch ik un do se glieks in de Möhl. Dat weer doon. Nu kann ik de Köök wedder opkloorn. Ammer un Schötteln warrt wedder rein mookt un kommt an ehrn Platz.
De Klock is meist ölven. Noch Tiet in’n Keller to gohn un de letzten T-Shirts, Blusen un Büxen to plätten. No’n gode Stünn heff ik allns fardig un kann allns wedder in Schapp leggen. De Wäschekorff kümmt ok an sienen Platz över de Waschmaschien.
As ik wedder in de Köök bin, höör ik, dat mien Mann de Huusdöör opslütt un rinkümmt. He hett de Zeitung in de Hand un froogt mi: Worüm hest du de Zeitung denn nich rinhoolt? Du hest keen Tiet hatt? Wat hest du denn den ganzen Morgen mookt?
- Dorop weet ik keen Antwort, wat schall ik denn seggn?- Ik kiek miene Hannen un Nogels an, un weet, wat ik doon heff: Meddag mookt un ‘n beten plätt - mehr nich!! Is jo all keen Arbeit, aver dat kost Tiet un mutt mookt warrn.
So’n beten Huushooln. —