Fastnachtskoken — Heetwiech
Ik wull ton Inköpen un güng noch mol de Trepp rop, ik wull mien Modder frogen, wat ik mitbringen schull. Mien Vadder seet in de Köök un lees in de Zeitung. He sä: Mi kannst ‚n Heetwich mitbringen.
Ik harr mien Zettel un eenen Schrieber in de Hand un stutz: Wie warrt dat eegentlich schreven?
— So genau weet ik dato k nich, aver Du weest jo, wat ik hebben will. Wenn Du wedder hier bist, kiekt wi mol bi Mensing no, dor steiht das bestimmt bin.
Mien Modder harr noch een poor Deele, de se bruken müss ton Meddageten koken. Denn bin ik losfohrt.
Allens heff ik kregen ok de Heetwich. Dormols in de söbentiger Johrn weern se noch rund un mit’n Slag Slakkermoschü — ik meen Slagrohm- füllt. Dat weer Traditschon an Aschermittwoch Heetwich to eten.
Mien Vadder harr intwüschen in de Stuuv sien Mensing op den Disch utbreed. In de twintiger Johrn harr he sik de Heften mit Plattdüütsch Wöör bestellt. Mien Modder hett jeden Monat schimpt, wenn wedder son Heft ankeem un se dat betohlen müss. Nu weer he dorbi, se to sortiern, denn bunnen weern de fief Böker immer noch nich, dorbi weern de Umsläg ok dorbi. No een Wiel harrn wi dat Heft mit Heetwich funnen. Un wat wi fünnen weer, dat man dat twintig Mol verschieden schrieven kann. Dat liggt an de Utsprook von de Gegend, wo man to Huus is.
Bi Mensing warrt di dat verkloort un mehrstendeels is ok noch een Dööntje dorbi. Dat will ik hier gau vertelln. Een Jungkerl, de sik verleevt hett, driggt een Heetwich een poor Stünn in sien Achselhöhl. - Wenn de goot dörchsweet is, denn gifft he sien Deern dissen Heetwich. Ob de sik wohl doröber freut hett? Dat müch ik doch betwieveln.
Annern Dag hett mien Vadder bi Tante Minna anropen, de Witwe von een Lehrerkolleg, de dormols ok de Heften köfft hett. He hett ehr froogt, ob se de noch harr. Jo, un se weer füünsch, dat se de bit Grootreinmoken jümmers von links no rechts un anner Johr von rechts no links int Schapp schuven müss. Se weern ehr jümmers in Weg. Wat wullt du dor denn mit?
froog se. Du weeßt, ik heff dree Kinner. Twee wöllt de hebben, een nicht. Un nu dach ik, Du kunnst mi dien verköpen.
— Kannst glieks herkomm’n un se affholen. Un betohlt will ik se nich hebben.
Dat leet mien Vadder sik nich tweemol seggen. He fohr glieks los un hett se holt. Aver he wull se nich ümsünst. Se hebbt sik denn op een Spend för’t Rode Krüüz eenigt, de foorts överwiest woorn is.
Glieks den neegsten Dag hebbt wi de Heften an den Wachholz-Verlag schickt un de hebbt uns de Heften bunnen. Dat Johr kregen mien Broder un ik uns Plattdüütschet Lexikon to Wiehnachten.
Hüüt is dat Lexikon bi mi een von de besten Böker, dat ik kenn un in dat ik jümmers wedder lees un de Dööntjes söök.