Barbier in Gorstedt — Deel twee
38 Johr weer Hermann Langehein Friseur in Gorstedt. Sien neen Gesell Theo Neumann hett he ton 15. August 1956 instellt un hett dormit sienen Nofolger in dit Geschäft funnen. 1957 hett Langehein den Loden an den Vadder von Theo Neumann verpacht un de Söhn weer op den Posten, denn he sik wünscht hett. Wenn he hier ut Fenster keek, kunn he wohrhaftig aff un an noch mol Köh op de Stroot sehn, de von de een Wiesch no een annere Wiesch dreeven wöörn. Dat weer wat — dat geev dat in Hamborg nich.
Dat geev hier noch Kunnen, de mit Peer un Wogen vörfohrn deen. De Peer stünnen dor ruhig an den Kantsteen un töven, dat de Buur frisch raseert un mit sneeden Hoor wedder op’n Bock steeg.
Hier snacken de Kunnen noch platt, hier wöör dat Neeste vertellt, man kreeg den Dörpsklatsch frisch serveert. De Lüüd kennen sik un harrn ok Spooß mit’n anner.
Ik weer nülich in den Loden un heff em mi no veele Johrn mol wedder ankeeken. De ooln Buntglasfenster sind noch dor. Dor is noch een oole Haarschneidemaschine
, de noch bruukt warrt. Jo, dat is een ganz oolet Dings. De is, glööv ik, von 1931. Jedenfalls is se öller as ik
, vertell mi Theo Neumann. Se funktschoneert noch un ik bruuk se jümmers, so as nu.
Meist müch ik dat nich glööven — aver se süht so oolt ut! (Ik heff loter mol son Maschien int Museum in Meldörp sehn!!)
Wat fehlt, is de Hoken an den Döörnposten op de linke Siet, wo de Ledderstriepen ton Messscharpen hüng. As ik dorno froog, kreeg ik to höörn, dat de neen Raseermessen utwesselbore Klingen hebbt.
De Lüüd , de dor hüüt ton Hoorsnieden kommt, kennt sik meist nich. Se kommt rin, griept sik een Zeitung, leest un töövt, dat se an de Reeg sind. Dor is dat musenstill, dor warrt kuum snackt un vertellt un noch weniger lacht. Un wenn se snackt, denn ganz gewiß hochdeutsch
. Eegentlich schood - wo Theo Neumann so geern platt snackt.
As he 1956 ton eersten Mol Hertmann Bäcker (Hatje) raseern schull, keem he dormit nich trecht. De harr son Boort so hatt as’’n Tackeltuun (Stacheldraht) — he kreeg em nich aff — dor müß Langehein ran un helpen.
Herbert Faber ut de Tarpen keem tweemol de Woch. He kreeg sien Rasur ton Sonderpries — 80 Penn — worüm weet ik nich. He harr man een Oog. Dat anner harr he bit Holtklöven dörch‘n Holtspoon verloorn. Jümmers harr he een Oogenklapp doröver. Wenn een Lehrling em raseer, denn lüft he de Klapp un sä: Dunnerlitschen, wat is de Boort all wedder wussen, hest em nich richdig raseert?
De Lehrling schööt in Dutt — aver man bloß dat eerste Mol.
Een anner Kunn weer nich in de Loog still to sitten. Jedes Mol hett he mit sien unruhigen Fööt den Asbfluß von’t Waschbecken twei mookt. Aver he weer dat nich west, bedüür he. Nich mol as he alleen in Loden weer — also keen anner dat harr moken kunnt. Doröver amüseer de sik ok noch — ton Arger von Theo Neumann.
Fröher harrn de Lüüd noch Tiet ton Klönen. Se harrn sik noch wat to vertelln un Televischen geev dat ok noch nich. Se freun sik, wenn se welk ton Snacken dropen. Hüüt freut sik de Kunnen, wenn se so gau as dat geiht wedder ut de Döör gohn könnt. De kommt bloß op Besöök. Kunnen — dat sind Lüüd, de sik un mi Tiet mitbringt. Eegentlich is mien Tiet jo all vörbi, ik bin all Rentner — aver wat mook ik mit mien Hannen — de wöllt arbeiden. Un dorbi schall dat ok eerstmol noch blieven
, seggt Neumann, ok wenn, ik nu all 45 hier in Gorstedt Hoor sneeden heff.