Klönsnack
Wi weern bi Noberslüüd ton Klönen. Kloor dat wi von oole Tiden snacken, denn bit op mienen Mann kennt wi uns ut de Kinnertiet. Jeder weet wat ut de Familjengeschicht von den Annern un kennt ok de Lüüd, de dor tohöört.
Aver ik mutt eerstmol wat vertelln von uns oole Clubgarnitur
‒ uns Sofa mit de beiden Sessel. Wi harrn uns vör uns Hochtiet ‒ dat is över 60 Johr her ‒ een grootet Sofa mit'n hoge Lehn moken loten. Mien Mann wull unbedingt wat hebben, wo he den Kopp anlehnen kunn. Dat weer son Sofa mit Backen
, as dat nöömt wöör. De Sessellehn weer eenfach ut Holt, sünst harr ik dat Genöök gor nich regeern kunnt.
As dat nu anleevert warrn dee, geev dat een groot Malöör. Wi kreegen dat Sofa ut't Treppenhuus nich in uns lütte Wohnung in Barmbek rin. Mit'n besten Willn weer ‘t nich över dat Treppengelänner in de Wohnungsdöör to kriegen. Dat hölp allns nix, de Polsterer müß de achtersten Been affsogen. Nu endlich in de Stuuv wöörn se wedder anliemt un anschroven. Wi weern fardig mit de Welt no de ganze Prozedur aver froh, dat dat doch noch klappt harr.
As wi veer Johr loter wedder uttrocken, vertelln wi dat de Umtogslüüd. Se keeken sik dat an un meenen: Son Blödsinn ‒ dat geiht so.
Un de hebbt dat Sofa mit de Been ut de Wohnung rutkregen. Wi kunnen dat överhaupt nich begriepen. Von nu an stünn dat Sofa in Gorstedt in uns Stuuv.
Een Johr ‒ wi weern bit Grootreinmoken ‒ hebbt wi dat Sofa no buten brööcht. Ik harr dat Geföhl, dat müß mol önnig kloppt warrn. Son mit Epinglee betrockenet Sofa kann jo wat aff. Wi hebbt dat önnig verrüscht, un dor keem een Stoff rut, dat mach ik meist nich vertelln. Ik glööv, dor weer noch de ganze Stoff ut de Warksteed bin.
Veele Johrn hebbt wi dat hatt, aver eenen Dag harrn wi dat groote Dings satt un köffen uns wat Lütteres. ‒ Süh, un nu kommt uns Noberslüüd int Spill. Se wulln de Garnitur för jüm ehrn Partykeller hebben. Prima, dor weern de Möbel goot to hebben.
Man in son Keller warrt jo ok mol wat klamm. Un so stelln se dat Sofa eenen Doogs in'n Goorn in de Sünn ton Drögen. Den Dag keem unvermoden Tante Elvira ut Ellerbek to Besöök un keek sik dat Sofa an. Dat steiht bi ju in Keller? Is jo veel to schood. Dat loot mi man kriegen för'n Stammdisch in de Gaststuuv.
Un so keem uns oolet Sofa no Ellerbek. Wo dat dor genau stohn hett, weet ik nich, ik bin dor nie ankehrt.
Mit de Wirtschaft güng dat bald nich mehr goot. Se wöör eerst an eenen Joponer verpacht. Aver de kunn sik dor nich holn. Denn hett dat een Fischspezialisten in de Hannen nohmen. In de Gaststuuv kunnst noch de oolen Kacheln un den Tresen von de Johrhunnertwenn sehn, ok de wunnerschönen Stuckdecken – allns is restaureert worrn. As wi eenes Doogs dor ton Eeten weern, heff ik no dat oole Sofa froogt, aver de Inhober wüß nix dorvon aff. Wat schall't ‒ is jo man bloß een oolet Sofa!
All dit vertelln wi nu uns Noberslüüd. Un wat wi dor to höörn kreegen, kunnen wi meist nich glöven. Dat Sofa existeert noch. As dat Anwesen verköfft wöör, hett sik de Dochder von Tante Elvira de Möbel un veeles mehr as ehr Arvdeel holt. Se hett allns in'n Container packen loten, denn verschifft ‒ un nu steiht uns oolet Sofa in Tampa in Florida fein oparbeidt von eenen amerikoonschen Spezialisten.
Weeß Du wat ‒ eegentlich müch ik mol no Tampa fleegen un uns oolet Sofa besöken.