Hilligavend Riemel

Hilligavend, wenn överall de Glocken klingen
vun de velen Karkentoorns wiet över Land,
denn kümmt de Tiet för us kommode Leder singen,
denn ielt de Wiehnachtsmann, so fix he kann.

Stille Nacht is för mi, as wenn us grote Wunnerierd
för ’n ganz lüütje Ogenblicke de Luft anhöllt
un veele Kersen lüchen för denn Freden,
wovon to Wiehnacht’ man sik geern vertellt.

Hilligavend is för me dörch stille Straten gahn,
man höört villiggt Kinnerlachen hier un dor?
Sik dorbi vörstellen: Mien eerste Iesenbahn,
Süsters Porzellanpopp mit ehr blonden Hoor.

Stille Nacht is, wenn gau unvermodens
di över’n Weg löppt de Wiehnachtsmann
un he di gröten deit: „Du, frohe Wiehnacht!“
denn treckt de Freden mi in sienen Bann.

Hilligavend? – wenn’t Besinnen torüch ielt in de Kinnertiet
un du erkennst di villiggt in dien Grootkinner weller,
de sülve Vörfreid, de Ungedüür, de Ogen ganz wiet:
„Wiehnachtsmann, kiek nich so böös mi an!“

Riemel ut oolte Kinnertiet, wat so ok hüüt noch geiht.
Wenn sik in all de Kinnerogen Kersen spegelt,
denn seh ik jümmers noch de glieke Freid.
Denn Wiehnachtszauber, denn warr ik ni nich leed.

Veer Adventwuchen vörher stimmt mi in op düsse schööne Tiet,
op us Wiehnachtsfest, denn smucken Lichterboom.
Mien Wunsch is villiggt to groot, leeve Wiehnachtsmann?
„Schenk us denn Freden op de Welt, dat kümmt an!“